PREIKESTOL LYRIKK (1988) Sigve Lauvaas * Side 18-25

Side 18-25

VINTEREN OG VÅREN

Brør går side om side.

Kjærleiken krev ikkje svar.

Vinteren og våren er søsken.

Difor glitrar sola og stjernene,

difor er månen så trygg.

Vinteren er eldst her i landet.

Så kom våren med blomar og blad.

Ingen kan finne kjærleiken

utan å gå denne vegen.

Du skal sjå og vere til

med kropp og sjel.

Da er du eit ektefødd barn.

Du er blomen i vintersnøen.

Eit svar til våren.

Og lauvet sprett, og du

er kjærleiken, tvillingstjerne.

HAND I HAND

Med ei biletbok

fekk eg lære å sjå.

Ein spegel opna seg

i handa mi,

og hjarta mitt fløymde

av nye tankar,

og orda fekk føter.

Slik byggjer ein

framtida.

Sjølve er vi nakne,

men går hand i hand

og finn kvarandre.

I første klasse

tykte eg det var gildt

når læraren las eventyr.

Det var bilete som gav

spaning og glede.

Eg fekk lyst å verta noko

i denne tida, i dette rommet.

Kvart sekund var dyrebar,

og eg skreiv ned

alt eg ville gjere,

i store trekk.

Lesing og skriving -

hand i hand gjennom livet.

Og der skulle vi møtast,

på andre sida, i ei biletbok.

Og eg skulle skrive teksten.

Det var sjølve livet.

Den første dagen hand i hand

med eit stort forfattarskap.

Og vi lever ikkje aleine.

Vi er i livet

som ordet i litteraturen.

Vi er fargerike leirtavler

på veg til verdas ende.

Her snur vi oss

og møter Den Heilage Gud.

Vi er ei ytring på veg.

Vi er ei biletbok for Ordet.

19 

GREINER AV SAME TRE

Lat oss saman gå over brua til dei svarte,

lat oss vise at vi er menneskeborn, alle.

Lat dei svarte kome til oss,

dele vårt brød, dele vårt hus.

Vi er fødd under same himmel,

vi lever under same åk.

Lat oss saman dyrke jorda og plante.

Og hagen skal vere open for alle.

Vi er greiner av same tre,

fødd under same sol.

Vi er frukta frå Edens hage.

Og alle skal sjå: Herren er god.

MENNESKEBARNET

Det skrik, det kjem ikkje frå.

Menneskebarnet er fast i verda, fast

som ei stjerne, og det går i sin bane

til det sloknar.

Menneskebarnet på vegar, i fjell,

bles bort, snør ned.

Ingen finn fram til det inste i barnet.

Menneskebarnet har sjel.

Sloknar du som eit fyrlys,

milevis til ei anna stjerne,

eller tett ved - eit nyfødd barn,

ei sol, ein annan planet.

Menneskebarnet skal reise seg att

og stå som ein varde,

gje retning for dei som går vegen.

Vi kjem, speglar oss, og reiser ei natt.

 20

JÆREN, JÆREN

Stort og vidt, bølgje med havre og bygg

og jordeple og timotei.

Traktoren pløyer molda der hesten gjekk,

og kyrne sig inn til kvelden.

Dei ventar...

Mjølkemaskinane surrar, bonden sår

og bonden haustar. Hauststormane kjem,

men dagane vert lange.

Bonden må ha arbeid i byen. Dette går ikkje lenger.

Ti timar kvar dag, eit fjøs med 20 kyr

og 50 gris, og likevel må bonden ha halv jobb

for å få endane til å møtast.

Det er godt med den industrien.

Folk med syner seier at snart kan vi slutte med alt.

EF kjem med det vi treng, og da så...

Vi må berre vere vakne

så ikkje Jæren vert nedtrødd av framande

eller oppeten av industrigigantar.

Songen om Jæren ligg i hjarta

alt frå barnsbein.

Vi skal stå ved steingardane og synge, vi

skal slå ring kring fedrearven.

Jæren, Jæren.

21

DIKT TIL DEG

Ord er som sandkorn,

dei silar seg.

Ord vert slipte, polerte,

og kjem som augo or vatnet.

Ord er som menneskeborn

i straumen.

Dei vert jaga, piska,

og kjem som troll or molda.

Ord, ord av kjøt

som kjenner sine.

Kjem du ikkje til mitt hus?

Draumen er vengene som stig.

KVA ER SANNING?

Vi leitar etter sanninga.

Atlantis er borte.

Urfolket gav oss gullet.

Vi ser nye koralrev,

nye landskap.

Mennesket stig fram.

Mange språk kjem saman.

Klimaet snur verda.

Vi er berre ei maske av Gud.

BERRE EIT DIKT

Smiledikt, noko å halde i, sjå seg glad i.

Sjå i spegelen og finne seg sjølv.

Kjenne seg heime, gå opp trappa, sløkke ljoset,

sette seg på sengekanten

og hugse: det er morgon.

 22

STORHAVET

Dei opna seg mot Storhavet.

Ein augneblink var det berre Storhavet

og menneskekroppar som ropa

mellom åretaka.

Storhavet kom som ei frådande bølgje

og ville knuse dei.

Og himmelen rann ned som ei mare.

Nåden var langt borte.

LAUVTRE

Du skal elske. Det er lova

for kvart menneske.

Treet skal du elske.

Du er sjølv ein del av det.

Lauvtreet bøyer sine kjælne lauv

mot panna di.

Du skal elske dette som gjev seg sjølv,

så vi kan vekse.

Det skjelv i vinden. Og vinden kjem

inn i mennesket og styrer mennesket.

Som eit lauvtre duvar det i vinden.

Som ein kornåker er menneskebarnet.

Du skal elske. Du kjenner varmen

stig frå jorda. Greinene helsar.

Det er dag. Det er vårløysing i fjellet.

Vi ser kvarandre. Vi er lauvtre.

23 

VAR GUD EIN DIKTAR?

Var Gud ein diktar,

ville han dikte om kvinna.

Var Gud ein diktar,

ville han sjå til meg og helse

med skaparordet.

Gud ville skrive namnet på himmelkvelven

og rope så mørkret vart dag.

Gud ville gå gjennom landet, vårt eige land,

og gjeve oss sitt brød.

Var Gud ein diktar,

ville han dikte om mannen som reiste seg

og bøygde seg ned til kvinna.

Var Gud ein diktar,

såg han borna sine som tørsta,

og han sa til dei: Gå ut i ørkenen

og eg vil gje dykk levande vatn.

MELDING FRÅ NORD

Snøen hadde øydelagt ei lita bygd

og seksten var gravne opp

og sendt til sjukehus.

Ingen var omkomne - denne gongen.

Redningsmannskapet var ute og lyste heile natta,

og ein lavinehund fann dei sakna

frampå morgonkvisten.

Frå nord går Hurtigruta innom Stamsund.

Ei radiomelding fortel at ein passasjer

har sett fyr på lugaren. Brannen vart oppdaga

og slokkingsarbeidet kom fort i gang.

Saka ligg nå hos politiet i Hammarfest.

Det er venta storm på kysten.

Ein utanlandsk trålar er brakt på land i Bodø,

tiltalt for å ha for små maskar i trålen.

24 

DET ER DAG

Vi syng vår song, vi et.

Vi heiser flagg.

Alt vi eig er lånegods.

Vi gjev vår hand

til bror, til land.

Vi syng vår song.

Livet er vårt rutenett.

Vi reiser dag for dag.

Om natta over grenseland.

Det er vår draum:

Vi skal kome heim ein gong.

Sjå til ditt spor,

få mange med.

Her veks din blom

for fred, for fred.

Og dagen renn

og månen kjem.

Vi syng, vi syng,

vi lever med.

Snart stig det opp ein englesong.

Og dagen kjem

med fred, med fred.

TANKAR

Ikkje mange tankar er så store som eit fjell,

ikkje mange tankar veks ut or ein skog,

ikkje mange tankar finn ein på vegen

når sol går ned.

Ikkje mange tankar den siste dagen

er store som eit hus,

ikkje mange tankar den siste stunda

gjev rom for tvil.

Tankane kjem, dei bur i mennesket, dei fer.

Tankane er som ei bru

mellom mennesket i denne tida

og mennesket i ei anna verd.

Tankar, så mange tankar som vert øydsla bort,

tankar som vert rivne laus,

tankar om draum og tyding,

tankar om tru og liv.

Ikkje mange tankar ber gudegneisten,

ikkje mange tankar gjev verda ljos og varme,

ikkje mange tankar har den som ikkje vil

vera ein bror for dei andre.

25 

LIVET

Eig du noko stort og gildt

er det ikkje lett å reise frå.

Eig du gard og grunn

kan du ikkje reise frå.

Mange ting i livet bind ein.

Det er slik vi gjer det til.

Aldri må du misse motet.

Vegen, fjellet, skogen, havet

susar i vår eiga sjel.

Vi må reise oss frå støvet,

sjå i stigen fram mot Gud.

Livet er ei evig reise.

Vegen er eit eg og du.

EIN MORGON

Det var ein morgon

langt borte ein stad,

og du fekk vere med.

Det var så fin ein morgon,

og dagen fekk vi sjå.

Gud signe vesle sporven,

Gud signe alle små.

Det er så godt å leve

når livet er ein fest.

Vi skulle alle vere

for kvarandre heidersgjest.

Sjå til at all din rikdom

vert brukt til kjærleik, du,

så vil du sjå ein himmel.

Ein morgon er du ny.